Columns

Het landschap is opnieuw adembenemend. Wat wonen we toch mooi in Nederland, eigenlijk maakt het niet uit in welk natuurgebied je loopt.

Zodra opa Bennie komt, wordt Finn helemaal wild. Als opa koffiedrinkt, houdt onze hond hem goed in de gaten en zorgt dat hij dicht in de buurt blijft. Zegt opa ‘Ga je mee, Finn?’, dan springt hij op. Er mankeert niks aan zijn oren, dat is in ieder geval duidelijk. Finn weet dat als opa weer naar huis gaat, hij boerenmetworst krijgt. En niet zomaar een klein stukje.

Van je vrienden moet je het hebben! Uiteraard ontving onze zoon Naud een stapel cadeaus vanwege zijn rol als carnavalshoogheid. En, zoals wel verwacht, hoort daar ook gekkigheid bij. Zo kwamen op een avond zijn vrienden met twee geiten aanzetten. Die hadden ze gekocht in een buurtdorp en zouden ze stallen bij een vriend. Maar vanwege de kou wilden ze de geitjes toch op een betere plek kwijt.

Boven op de heuvel is het uitzicht adembenemend. Uiteraard neem ik even de tijd om te genieten van dit natuurschoon. Ik houd van dit soort paadjes, vooral omdat je geen idee hebt hoe lang het pad is en of het breder of smaller wordt.

Na alle intensieve maanden, met verdriet en veel feesten, zegt het lichaam: ‘Stop! Tot hier en niet verder’. Zere benen en armen, zere keel en hoofdpijn. Hoesten, snotteren en het eten blijft niet binnen. Luc sleept zich naar de stal, voert het vee, doet kleine klusjes en sleept zich daarna weer naar de keuken. Uiteraard proberen we tussendoor wel van alles op het bedrijf. We hebben drie jassen aan, een muts op en een sjaal om, want het is koud. Samen met Luc schep ik zand van de kuilen. Steeds drie schepjes en dan weer uitrusten op het handvat van de schop. Doordat het heeft gevroren, is het zand alleen in brokken van de kuil te hakken. Gelukkig gaat het na een halfuurtje regenen. Wij vinden dat een goede reden om weer naar binnen te gaan. Ik kruip uitgeput en ziek weer het bed in. Luc slaapt onder 12 dekens maar wordt nog steeds niet warm.

Vijfentwintig jaar geleden op 30 december 1998 besloten we te trouwen. Dit betekende dat we eind 2023 25 jaar getrouwd waren. Dit heugelijke feit moest uiteraard gevierd worden. De week voor het feest is er volgens Twentse traditie groen gehaald voor een boog, zijn er zilveren roosjes gemaakt, en is de boog opgehangen. Het is een traditie die een bult gezelligheid met zich meebrengt. Samen met de buurmannen was Luc op pad met de trekker en de platte wagen om op afspraak dennenbomen te halen, ergens in de buurt. Natuurlijk werd er onderweg in diverse cafés even een borrel gedronken.

Sinds corona gingen mijn moeder en ik bijna iedere zaterdagmiddag fietsen. Uiteraard met een tussenstop op een plekje waar koffie met lekkers verkrijgbaar was. We genoten er beiden van. Soms kon ik echt niet, omdat ik nog werk moest afmaken. Het zal wel erg herkenbaar zijn als ik zeg dat we eigenlijk structureel iedere week een dag tekort komen om op de boerderij alle klussen af te krijgen. Maar wat is nu een zaterdagmiddag op een hele week?

“En nu?”, vroeg ik Luc toen we weer de wei ingelopen waren. “Geduld”, was zijn antwoord. Na 5 minuten geduldig kijken en wachten, was ik er wel klaar mee. Ik liep met het draad om de kalveren heen om ze op te drijven. Die liepen steeds een beetje verder de verkeerde kant op......

Wandelen, wandelen, wandelen… heerlijk om wandelend door deze prachtige natuur te gaan. Op deze manier is de beleving compleet anders. Een soort van slow television, maar dan anders.

Normaal gesproken weet Luc exact wanneer er gemaaid moet worden en prikt hij een week van tevoren een datum. Maar deze keer begint hij te twijfelen.