Columns

‘En dan moesten wij die afschuwelijke bh's van een ander gaan dragen', zegt een van de dames met stemverheffing. In onze badkamer staan twee wastafelmeubels naast elkaar. Vreemd eigenlijk dat we het badkamer blijven noemen terwijl er geen bad meer inzit. Maar dat terzijde. In de ene la zitten onderin de handdoeken en in de andere onderin de onderbroeken van iedereen. En de bh's dus. Zo hebben we dat altijd al gedaan en dan kunnen ‘ze’ na het douchen de eigen schone onderbroek eruit halen.

'Je moet een lijstje maken met de plaatjes die je nog mist', zegt mijn schoonzusje. 'Dan kan ik ze voor je bewaren'. 'Maar we moeten er nog héééél véél’, vertel ik enigszins verbouwereerd. Wanneer ik thuiskom en het boek ‘Trots op oud Denekamp en omstreken’ doorneem, constateer ik dat er nog 96 van de 212 stuks missen. 58 stuks zijn er al als afbeelding zichtbaar. Er is nl. een nieuw rage in Denekamp. Dit keer kun je een prachtig verzamelalbum vullen met foto’s van het Denekamp van vroeger. Zo krijgt jong en oud een mooi beeld van vroeger en nu. Dit heeft de Stichting Heemkunde Denekamp samen met de plaatselijke supermarkt fantastisch samengesteld.

"Shit, waar heb ik dan toch het plakband gelaten', vraag ik me hardop af. Ik kijk over de kuil heen, naar links en rechts. Niks. Dan loop ik naar beneden. Niks. Een nieuwe rol ophalen dan maar. 'Pfii... wiiiieeew!' fluit ik, zodat Finn komt. En warempel, die hond loopt te smilen met glanzende oogjes, met mijn rol plakband in de bek. 'Finn, kom hier, geef'. Tja, daar kan ik niks meer mee. Allemaal kleine gaatjes van zijn tanden op de plakbandrol.

Wat was het heerlijk lenteweer. De eerste bloesems plopten opeens tevoorschijn. De knoppen ontluiken en het ruikt fantastisch. Lekker zoete bloemetjes. Net alsof er een magische betovering was uitgesproken: 'lentepracht’. Op woensdag trek ik het zomerse stretch jurkje aan, dat kon met deze verrukkelijke temperaturen, en fietsen maar.

Heb je dat formulier voor mij uitgedraaid?’ vraagt een van mijn dochters. Vragend kijk ik haar aan en antwoord ‘Nee, voor papa als hij nog na 21.00 uur op pad is voor een reparatie van een kalver- of lammerdrinkautomaat’. Tot woensdag 10 februari geldt er een avondklok. En natuurlijk is dat niet leuk en voelt dat raar maar het is gewoonweg verboden om zonder geldige rede op straat te zijn tussen 21.00 uur ’s avonds en 04.30 uur ’s ochtends. En zorg voor dieren en planten is cruciaal werk dat tijdens de avondklok mag worden uitgevoerd.

‘Ik dacht dat ik laatst de kleine bonte specht zag’ vertelt Luc me. ‘Sssst….niet doorvertellen, zeg ik, ‘straks komen er extra maatregelen of worden er vanwege deze beschermde soort, extra natura2000 gebieden aangewezen.’ In de krant is er al even sprake van geweest en echt niemand zit daarop te wachten. Als ik op een stralende dinsdagochtend in de tuin aan het werk ben, hoor ik iets tikken.

Onze dierenartsassistente is knettergek met Finn en gaat regelmatig op de buik op de grond liggen, met Finn de hond zittend boven op haar. 'Zoek een vriendje!’, zegt Luc. ‘Maar hoe dan?’, wanhoopt Famke. Dan maar verder knuffelen met onze pup van een half jaar. Finn is gek op Famke. Finnie wordt door Famke soms als een baby rondgedragen. ‘Ga even met papa knuffelen', zegt ze en houdt de kop van Finn dicht bij het oor van Luc. ‘Ga weg', roept Luc, ‘niet met de hond op tafel’. ‘Hij zit toch niet op tafel’, antwoordt Famke. Geïrriteerd staat Luc op.

'Als ze groot zijn moeten ze opstappen. Net zoals hier in huis', vertelt Luc. Waarop Mayke glimlachend antwoord 'Okay, ga ik volgend jaar wel op kamers'. Iedere keer weer zijn de molshopen een probleem. Ons ‘Hoofd mollenvanger’ komt niet meer zo vaak dus moeten we er zelf achteraan. En zo komt het dat Luc toch regelmatig een rondje doet langs de ‘mollenstappen’. ‘3 x per dag langslopen en kijken of er iets inzit en opzetten', vertelt opa Frans (Hoofd mollenvanger) tijdens de koffie wanneer Luc zijn rondje aan het doen is.

‘Ik wacht wel even’ zegt de jonge chauffeur vrolijk wanneer ik probeer Finn te roepen maar hij enthousiast op de auto afloopt. ‘De beste wensen’, zegt de kalverophaler vrolijk. ‘Wat zeg je?’ vraag ik. ‘De beste wensen nog’, herhaalt hij. ‘Jij natuurlijk ook’, zeg ik. Als ik even later vraag hoe hij oud en nieuw heeft gevierd vertelt hij dat ze zich keurig aan de regels gehouden hebben. De vriendengroep hebben ze opgesplitst in twee groepen. ‘Voorgaande jaren gingen we altijd naar een feesttent waar carbid geschoten werd. We gingen natuurlijk niet voor het ‘knappen’ maar voor de gezelligheid’! Maar helaas net zoals zovele activiteiten kon dit ook niet doorgaan.

Springend over modderpoelen, me vasthoudend aan laaghangende takken glibber ik door het prachtige landschap van Noord-Oost Twente. Het is nat op de bospaadjes maar dat weerhoudt me niet, om juist voor deze smalle glibberige wandelpaadjes te kiezen, om over te gaan hardlopen. Ik hou niet van asfalt alhoewel ik dit keer beter de veilige weg had kunnen pakken, bedenk ik me, wanneer ik wegzak in een pad dat meer weg heeft van een karrenspoor en zo modderig is dat ik tot mijn enkels in de ‘drek’ sta. 'Dat ziet er goed uit', zegt een mannelijke wandelaar tegen me. ' Moet je nog ver? '