Columns

De uitnodiging was net de deur uit en de buurman stond al in de stal. ‘Mot wie nog greun hal’n’?’ vroeg hij. Greun halen. Waar gebeurt dat nog. Vroeger was dit heel erg gewoon. Als er een bruiloft gevierd werd gingen de noabers op stap om dennegroen te halen met de buren. Dit groen wordt gebruikt om een boog te maken voor de deur.

Tijdens de vakantie hadden we mooi de gelegenheid om gezamenlijk de boodschappen te doen. Het is zo handig en scheelt tijd. Nou ja… Met alle drie een winkelwagentje gaan we op pad. ‘Misschien zijn Julie en Fleur ook aan het werk’ zegt onze tweeling. ‘Pleun, jij zoekt 10 pakjes vleeswaren bij elkaar en Marieke jij 3x vla, 3x yoghurt en 4x2 soorten potgroenten.’ En zo kon ik de dames via de groente en fruit weer inhalen. ‘Hee Jeroen’, zeg ik, ‘nu heb ik eindelijk eens tijd voor jou. Zeg maar wanneer we een datum kunnen plannen’. Snel zijn we het eens en we wisselen telefoonnummers uit.

In de dierenwet staat dat dieren op stal geen ongemak mogen voelen. Maar onze koeien doen het zelf.

Vier jaar geleden ging het al hetzelfde als nu. Ik vond een oud verhaaltje die ik 4 jaar geleden geschreven heb. Of er iemand wil helpen de vier vaarzen naar buiten te doen? “Ikke niet,” antwoorden Marieke en Pleun. “Ik ben al bij de kippen en de konijntjes geweest, én ik heb pizza gemaakt,” zegt Marieke. “Ik heb al gevoetbald,” zegt Pleun. Het is weer zover. Heb je ze nodig, hebben ze geen zin. Tja, die zijn veel te druk met chillen. Gelukkig doet Famke haar oude jas en laarzen aan. Met opa Frans en Luc erbij zijn we z'n viertjes. Dan moet het gaan lukken.

“15 minuten, en niet langer”, zegt Pleun geïrriteerd, wanneer ik haar vraag of ze even wil helpen om het plastic langs de kuilen te leggen. “Ik heb Marieke ook gevraagd om te helpen, dan zijn we met z’n viertjes en dus sneller klaar”, vertel ik.

Een fietstocht zoals we altijd deden kon niet. 3.000 fietsers op een dag langs boerenbedrijven is in deze (bijna after) coronatijd nog niet mogelijk. En we wisten eind januari ook niet hoe de stand van zaken zou zijn in juli en augustus. Dus, moesten we kijken naar andere mogelijkheden en kansen.

‘Je hoeft je geen zorgen te maken, ga gewoon slapen!’ zegt één van mijn dochters. Maar als ik in de nacht wakker wordt, en niet iedereen is er weer, dan passeert er van alles de revue. Mishandelingen, aanrandingen, verkrachtingen (te veel crimies gezien misschien?).

‘Bah, jij stinkt”, zeg ik tegen Luc, “doe eens een schoon T-shirt aan.” Eigenlijk zeg ik dat helemaal niet vaak, omdat hij regelmatig zelf van kleding wisselt. Zeker wanneer hij naar een vergadering moet. Dan springt hij onder de douche, doet een fris overhemd aan en vraagt aan ons om hem te controleren of hij zó weg mag. Regelmatig poetsen we nog een beetje scheerschuim uit zijn oren. En een fris wit T-shirt onder zijn overhemd is soms ook aan te raden, zeker tijdens warme dagen.

Twente, de streek vol sagen en legendes. Volgens de sage over het Landgoed Singraven dwaalt er een spookachtige gedaante rond, die de uiterlijke kenmerken van een non heeft. En soms wanneer ik op een mistige ochtend langs het Huis Singraven ga, heerst er een mystiek gevoel. Logisch dat men vroeger verklaringen zocht voor ‘rare’ gewaarwordingen.

'Jemig, hij kan het bot echt vasthouden, zeggen de meiden verrast. Ze hebben een bot van wel 30 cm breed gekocht voor Finn, de hond. 'Zou het echt zijn?' vragen ze zich ook af. Natuurlijk is het bot echt. En Finn is er reuzeblij mee. 'T krult erof', zegt opa Frans. Wat bedoelt hij daar precies mee?', vraag ik even later aan Luc. 'Dat de keutel er straks in stukjes uit komt', vertelt hij.