Columns

De ‘gras-inkuil-datum’ is gepland, maar op vrijdag is er toch enige twijfel bij Luc. ‘Tja, misschien is het toch te nat, dus misschien ga ik het nog wel verplaatsen’. We kunnen bijna niet meer over de grasmat heen kijken. Op sommige plekken is het gras zelfs gaan liggen. Hond Finn gaat er van schrik niet meer in.

‘Ik had er eigenlijk allang een column over verwacht’, zegt Theo van CRV wanneer hij me belt. ‘Ja, snap ik’, vertel ik hem, ‘maar eigenlijk wil ik erover schrijven wanneer we het feestje houden!’ Na het leuke telefoongesprek heroverweeg ik mijn beslissing en besluit er alvast ietsjes over te schrijven. We hebben een 10.000 kg vet & eiwit koe en ze heeft inmiddels al meer dan 120.000 liter melk gegeven. En dat is best bijzonder. En daar zijn we dan ook echt wel trots op. En behoorlijk dankbaar voor.

Zullen we maaien? Of toch niet. Maaistress heerst hier in huis niet maar het houdt ons wel bezig. Wanneer is het een geschikt moment? Wanneer het gras lang genoeg is, de grond droog genoeg is om op te rijden zonder sporen achter te laten en wanneer het niet regent. En dat laatste hebben geen invloed op. Overigens hebben we op heel veel zaken geen invloed en daar moeten we blij van zijn.

‘Nee, ik was zelf met een boer getrouwd en zoveel als vroeger de koeien buiten stonden, dat is nu niet meer’, vertelt mijn fitcoach. Ik probeer dan nog vol overtuiging te zeggen ‘Misschien kijk je op de verkeerde plekjes?’ ‘Nee, echt niet’, constateert ze ‘ik kom echt overal’. Om vervolgens te vertellen over de wandeling die ze 3x daags door een nabijgelegen stadspark doen. Waar honden aangelijnd of zelfs niet eens op elk pad gewenst zijn. Een park dus waar je mag recreëren en absoluut geen enkele koe tegenkomt.

‘Maandag dan...? Dan loat wie ze los!’ Neef Tom heeft toegezegd om er ook te zijn en omdat het meivakantie is hebben we genoeg ‘vrouwvolk’ om even te helpen. Het spektakel om de eerste koeien naar buiten te zien gaan wil natuurlijk niemand missen. Net als vorig jaar schroeven we het hek van de beweidingspoort pas later voor de deur. Omdat een week eerder Tom en Naud de wei al gecontroleerd en dichtgemaakt hebben en er getest is of het stroomapparaat werkte, is het nu eigenlijk alleen maar de staldeur openen.

Om 7.00 uur ’s ochtends word ik wakker gemaakt. ‘Mam, wat moet ik doen?’ vraagt een van de dochters. ‘Ik moet naar school maar Naud heeft vanochtend bericht gehad dat hij positief is’. Daar waar we eigenlijk al heel erg lang op hadden gewacht maar niet gehoopt, gebeurt dan toch. Corona, de oudste. Die wordt opgesloten in de jachthut. Na heel veel zelftesten komt toch echt op dag 5 boven water dat hij ‘het’ heeft. ‘Oooh neee, hebben ze toch net iets vaker met elkaar afgesproken’. Klachten heeft de oudste zoon niet.

Het weidse Twentse coullisselandschap kent een rijke geschiedenis. Landhuizen - smaakvol, representatief en imposant- en Saksische boerderijen. Indrukwekkend en authentiek, deze elementen zijn onderdeel van de talrijke bosrijke gebieden. In dit gebied is de ‘Romcom’- Romantische komedie ‘De beentjes van Sint-Hildegard’ met in de hoofdrollen Herman Finkers en Johanna ter Steege opgenomen. En ik snap wel waarom.

Als ik dan op pad ga in de buurt, en onze boerderijhond Finn is mee, dan ga ik naar het Lutterzand in Twente. En als je dan start vanaf het Wesselinkhoes, een oude boerderij die in zijn geheel authentiek is gebleven, dan kan het zomaar zijn dat je onderweg niemand tegenkomt. Daar is Twente goed in. Bijzonder plekjes waar niks te beleven is en daardoor extra bijzonder. Bossen en weide met ‘hochsitz’ worden afgewisseld met een heideveld en een karrespoor. Daar wordt een mens blij van. Rust en ruimte te midden van de natuur.

‘Twee zijn het er’, zegt Luc als hij de keuken in komt. ‘Moet ik helpen? vraag ik. ‘Maar jij hebt toch een vergadering?’, zegt hij. ‘Joh, ik help liever even. Ze starten ook zonder mij wel’ is mijn antwoord.

'Naud, hoor ik Famke zeggen., 'ik hoor iedere keer een raar geluidje uit de schoorsteen. En Finn is ook onrustig en blaft iedere keer.' Een fladderend geluid. En ja hoor, ik hoor het ook, het lijkt wel alsof er een vogel in de schoorsteenpijp zit. En die kan geen kant meer op. Er ligt ook al een laagje roet op de vloer. Omdat er 2 schroefjes aan de pijp vastzitten haalt Naud het dameshandboortje uit het timmerhok om de schroefjes eruit te halen. Heel voorzichtig schuift hij de pijp los van de andere pijp. Het stuift als een gek. We begeleiden hem richting de deur en we staan net buiten en warempel er schiet een spreeuw vanuit de pijp de lucht in. Heel bijzonder. ‘Je hebt een leven gered Naud’, zeg ik hem. En ook al is hij 21 jaar, hij kijkt zo trots als een pauw.