Columns

Dolblij zijn we wanneer 1969 en 1971 ook aan de beurt zijn om zich te laten vaccineren. Via de site krijg ik een drietal voorstellen waarvan er eentje binnen 2 weken in Oldenzaal is. Luc krijgt eerst mogelijkheden in Hengelo, Bentelo, Hardenberg. Maar uiteindelijk ook in Oldenzaal. Niet één maar twee keer vaccineren. Maar dat geeft niks! Wij zijn blij dat we aan de beurt zijn.

Eigenlijk moet je, wanneer je Ootmarsum binnenwandelt, eerst een bankje of een terrasje zoeken om al die indrukken op je te laten inwerken. Er is zoveel te zien. Een stad vol verhalen. De meridiaan die midden door het stadje loopt, het levensgrote beeldhouwwerk van de Poaskearls, acht mannen in jassen met hoeden en last but nog least de leuke winkeltjes en boetiekjes.

Ik zat weer zo nodig op mijn telefoon te koekeloeren tijdens mijn hardlooprondje dus ik zie te laat dat die ree daar in de wei staat. En nog net het bos inspringt. Als je enigszins moeite doet zie je ze overal. ‘Kijk, een ree’, zeg ik tegen een mede-cursist tijdens een wandeling rondom prachtig Wageningen. ‘Nee, joh, zegt hij ‘dat is een haas’. En we lopen weer verder maar ik denk ‘nou, volgens mij bedriegen mijn ogen me niet’. En even later zegt iemand anders die ook meewandelt ‘Kijk, hebben jullie dat wel gezien?’ En dat is ook wat bestuurders moeten doen. Goed kijken en luisteren. En ogen en oren open voor een ander.

We gebruiken onze quarantaineperiode om het aangelijnd wandelen met de hond te verbeteren. ‘‘Ik geef het cijfer twee aan het begin van de wandeling, en een vijf aan het eind”, vertelt dochter Famke wanneer ze met haar zusjes en de aangelijnde boerderijhond Finn terugkomen van een wandeling. Vanwege de corona van onze oudste zoon zitten wij met het gehele gezin in quarantaine. Balen, maar eindelijk is er tijd om te netflixen, gewoon aan het werk te gaan én om heerlijk met Finn te wandelen. “Dat aangelijnd wandelen gaan we iedere dag doen, en dan zul je zien dat het steeds beter gaat”, zegt Famke.

De ‘gras-inkuil-datum’ is gepland, maar op vrijdag is er toch enige twijfel bij Luc. ‘Tja, misschien is het toch te nat, dus misschien ga ik het nog wel verplaatsen’. We kunnen bijna niet meer over de grasmat heen kijken. Op sommige plekken is het gras zelfs gaan liggen. Hond Finn gaat er van schrik niet meer in.

‘Ik had er eigenlijk allang een column over verwacht’, zegt Theo van CRV wanneer hij me belt. ‘Ja, snap ik’, vertel ik hem, ‘maar eigenlijk wil ik erover schrijven wanneer we het feestje houden!’ Na het leuke telefoongesprek heroverweeg ik mijn beslissing en besluit er alvast ietsjes over te schrijven. We hebben een 10.000 kg vet & eiwit koe en ze heeft inmiddels al meer dan 120.000 liter melk gegeven. En dat is best bijzonder. En daar zijn we dan ook echt wel trots op. En behoorlijk dankbaar voor.

Zullen we maaien? Of toch niet. Maaistress heerst hier in huis niet maar het houdt ons wel bezig. Wanneer is het een geschikt moment? Wanneer het gras lang genoeg is, de grond droog genoeg is om op te rijden zonder sporen achter te laten en wanneer het niet regent. En dat laatste hebben geen invloed op. Overigens hebben we op heel veel zaken geen invloed en daar moeten we blij van zijn.

‘Nee, ik was zelf met een boer getrouwd en zoveel als vroeger de koeien buiten stonden, dat is nu niet meer’, vertelt mijn fitcoach. Ik probeer dan nog vol overtuiging te zeggen ‘Misschien kijk je op de verkeerde plekjes?’ ‘Nee, echt niet’, constateert ze ‘ik kom echt overal’. Om vervolgens te vertellen over de wandeling die ze 3x daags door een nabijgelegen stadspark doen. Waar honden aangelijnd of zelfs niet eens op elk pad gewenst zijn. Een park dus waar je mag recreëren en absoluut geen enkele koe tegenkomt.

‘Maandag dan...? Dan loat wie ze los!’ Neef Tom heeft toegezegd om er ook te zijn en omdat het meivakantie is hebben we genoeg ‘vrouwvolk’ om even te helpen. Het spektakel om de eerste koeien naar buiten te zien gaan wil natuurlijk niemand missen. Net als vorig jaar schroeven we het hek van de beweidingspoort pas later voor de deur. Omdat een week eerder Tom en Naud de wei al gecontroleerd en dichtgemaakt hebben en er getest is of het stroomapparaat werkte, is het nu eigenlijk alleen maar de staldeur openen.

Om 7.00 uur ’s ochtends word ik wakker gemaakt. ‘Mam, wat moet ik doen?’ vraagt een van de dochters. ‘Ik moet naar school maar Naud heeft vanochtend bericht gehad dat hij positief is’. Daar waar we eigenlijk al heel erg lang op hadden gewacht maar niet gehoopt, gebeurt dan toch. Corona, de oudste. Die wordt opgesloten in de jachthut. Na heel veel zelftesten komt toch echt op dag 5 boven water dat hij ‘het’ heeft. ‘Oooh neee, hebben ze toch net iets vaker met elkaar afgesproken’. Klachten heeft de oudste zoon niet.